آنچه ما اکنون به عنوان روابط عمومی چه از نظر حرفه و چه از نظر اصطلاح باز می شناسیم برای نخستین بار در شرکت ملی نفت ایران پدیدار گشته است. در میان موسسات و سازمان های بخش خصوصی و دولتی در ایران ، شرکت ملی نفت ایران برای اولین بار و پیش از همه دفتر روابط عمومی تاسیس نمود. نخستین همایش روابط عمومی در ۳۰ آذر ماه ۱۳۴۳ در آبادان و دومین همایش در ۱۳ مهر ۱۳۴۴ در کرمانشاه برگزار شد. پس از تشکیل واحدهای روابط عمومی در ایران، نیاز به آموزش مسئولان روابط عمومی و کارمندان این واحدها احساس شد. نخستین بار تشکیل کلاسهای کوتاه مدت آموزش روابط عمومی در وزارت اطلاعات و جهانگردی سابق شکل گرفت و پارهای از وزارتخانه ها مثل امور خارجه، آموزش آن را به کارمندان و وابستگان خود در بیشتر کشورهای خارجی به صورت رسمی با تشکیل دورههای کوتاه مدت شکل دادند.

در سال ۱۳۴۵ مطالعاتی درباره تشکیل دانشکده روابط عمومی صورت گرفت که منجر به تشکیل مؤسسه عالی مطبوعات و روابط عمومی در سال ۱۳۴۰ شد. پس از انقلاب اسلامی در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی، رشته کارشناسی علوم اجتماعی با گرایش علوم ارتباطات به جای رشته روابط عمومی پدید آمد.

اکنون پهنه روابط عمومی، بیشتر کانونی بین‌المللی پیدا کرده است و تکنولوژی، راه امکانات ارتباطی جدیدی را به روی آن گشوده و کارشناس حرفه‌ای روابط عمومی، مدام با تضادهای عمده درگیر است. حداقل، بخشی از پیشرفتها و تحولات در روابط عمومی، مرهون نیروهای اجتماعی و پیشرفت تکنولوژیک است. مسئولیتهای روزافزون و تعهدات گسترده تری که بر عهده روابط عمومی نهاده شده،کارشناسان روابط عمومی را به مطالعه پیگیر برنامه‌های آموزشی، نظریه و معیارهای حرفه‌ای برانگیخته است.

جایگاه روابط عمومی بسیار گسترده و عمیق‌تر از یک اطلاع‌رسانی سازمانمدار است تا جایی که گفته می‌شود در برخورد تمدن‌ها، این روابط عمومی‌ها هستند که از شدت برخورد می‌کاهند و زمینه تفاهم را در ابعاد کلان فراهم می‌آورند.